Als gezwollen baxters van verdriet
In de zwarte aders van je gerimpeld gezicht
In de kleur van lijkwit graniet.
Je ogen begraven zich bij deze herfstavond
Als uitgebloeide bloemballen
In de modderige wegzakkende grond
Van je oogwallen.
Ik smeek je Liefste: laat je niet gaan
Dat dit papier het vliegende tapijt mag zijn
Naar een beter bestaan.
Droeve handen samen in elkaar gekruist
Vergroten tegen onze gedeelde pijn
De troostende vuist.
Hans Winter: | Zaterdag, maart 19, 2005 12:53 |
* ook als je niet mooi meer bent, houd ik je armen in mijn handen, raak je mij aan je latend als nooit eerder vertrouwd. * hans |
|
Yara Schmid: | Zaterdag, maart 19, 2005 10:10 |
heel mooi, en zeker de keuze om liefste met een Hoofdletter te schrijven, trok mijn aandacht... heel mooi, maar soms moeten mensnen toch even helpen ;) ookal gaat de gene die er bij zit ook gezellig meesnotteren, gezellig toch? :P liefs yara |
|
sunset: | Zaterdag, maart 19, 2005 07:49 |
Beeldend, rakend serge. Een topper. Liefs / sunset |
|
hiljaa: | Zaterdag, maart 19, 2005 07:08 |
zwaar gedichtje, diep rakend voor mij! knufliefs--hiljaa-- |
|
Lia : | Zaterdag, maart 19, 2005 07:01 |
heel mooi plaatje geschetst over verwerking.. gedeelde smart. | |
H.J.: | Zaterdag, maart 19, 2005 05:35 |
Prachtig beeld neergezet. compliment. H.J. |
|
Auteur: sergev2005 | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 19 maart 2005 | ||
Thema's: |