Mijn gevoelens,
Ik voel me soms een potlood in een doos met pennen,
Niemand die me ziet ik kan er niet aan wennen.
De pennen praten met elkaar en houden mij erbuiten,
Soms zeg ik iets maar kan ik naar een antwoord fluiten.
Ik voel me soms een kiwi in een doos met peren,
Ik probeer aandacht te krijgen al meerdere keren.
Niemand heeft me in het oog als ik een keertje roep,
Ze zeggen niets en behandelen me als poep.
Ik voel me soms een pinguïn midden in de woestijn,
Met cactussen en alleen maar zand dat vind ik echt niet fijn.
Ik loop dan dagen recht vooruit maar zie nog steeds dat zand,
Ik loop en loop totdat ik niet meer kan en val plots in een ander land.
Ik voel me soms een visje in de buik van een haai,
Ik kan er niet meer uit en het is er saai.
Er is daar niemand ik ben helemaal alleen,
Maar zo is het anders ook ik heb geen vrienden om me heen.
Ik voel me soms een meisje op een grote ronde bol,
Ik voel me er alleen maar toch is het er vol.
En dan denk ik ach meid kop op de wereld is niet gestopt.
Het probleem is dat ik gewoon al mijn gevoelens heb opgepropt.