We aten de ellende van het bord
besmeurden het kleed op tafel
de vorken en messen lagen netjes naast elkaar
voor hen die de onmacht niet zagen
De regen tikten op het venster van ons verlangen
dat gelegd werd in een kast vol linnen
en kleren met mottengaten
We kenden de oorlog wel
dat met het wegmarcheren van de soldaten
stierf in onze oren
Kinderen waren we
beklommen muren die leuzen droegen
diep door het hart sneed van hen
die liefde legden bij de graven
En het licht
aanstaken
voor de verloren soldaten
hadassah: | Donderdag, maart 03, 2005 14:54 |
Volgens mij is dit het mooiste gedicht dat ik ooit van je gelezen hebt... Zolang er mensen bestaan zal er helaas ellende blijven bestaan. Indrukwekkend mooi geschreven... |
|
sunset: | Donderdag, maart 03, 2005 08:38 |
Sterk, delend en tonend, aanklagend verwoord. Liefs / sunset |
|
Peter van der Linden: | Donderdag, maart 03, 2005 00:16 |
Indrukwekkend mooi verwoord. Slaap lekker, Peter. |
|
Psych: | Donderdag, maart 03, 2005 00:11 |
mooi,,,gr,,,elze,,, | |
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 03 maart 2005 | ||
Thema's: |