Dat verborgen blijft
De zon te zien, is nog niet te voelen
Aanwezig zijn kan veraf wezen
De liefde is, wie mogen ze beleven?
Wie ben jij en ik in het bedoelen?
Wie praat en zegt iets zinnigs
Wie hoort en luistert intens
Wie kijkt door ogen in de ziel
Wie voelt een traan in harten van de mens
Wie geeft de ziel voeding
En kan stijgen naar de verste sterren
Geen obstakels schijnen te zijn
En wolken verdwijnen in de zonneschijn
Niet te zien voor buitenstaanders
Zo minuscuul klein ‘ dat vertrek’
Dat verborgen blijft voor jezelf
Maar zo voelbaar is met jezelf in gesprek
Het schelpdier, zij toont in haar binnenzijde
Zo teer ligt daar het roze op het zand
In haar leven een kostbare parel laten groeien
Van een enkele korrel op het strand
willem
Annemieke van der Ven: | Maandag, februari 21, 2005 22:51 |
Ze zijn weer allemaal even mooi... Liefs Annemieke |
|
piepjuh: | Maandag, februari 21, 2005 18:18 |
hee mooi gedicht .. liefs piepjuh | |
Jacqueline: | Maandag, februari 21, 2005 18:01 |
Zijn we af en toe niet allemaal schelpdieren?? Prachtig gedicht ,een nadenkertje Willem!!!! |
|
maria : | Maandag, februari 21, 2005 17:45 |
wow...... schitterbaar liefs, maria |
|
***Zij***: | Maandag, februari 21, 2005 17:27 |
... | |
Lia : | Maandag, februari 21, 2005 17:23 |
wederom een parel.. heel mooi gedaan.. xx liefs, LIa |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 21 februari 2005 | ||
Thema's: |