Eindpunt?
Ze kwam al langer dan zes weken niet uit bed.
Haar benen weigerden het tere lijf te torsen
en ook het eten ging niet meer zonder te morsen;
haar eens zo scherpe geest verkeerde in verlet.
Toch bleef ze opgeruimd, haar ogen blonken pret,
van kleine dingen kon ze eindeloos genieten.
Ook kwam haar Willem regelmatig op visite,
ondanks het feit dat hij reeds lang was bijgezet.
Op oudjaarmiddag zei ze “ik doe nu een tuk,
ga maar naar huis, een fijne avond en tot morgen.
Alleen de poes, met al die knallen, baart me zorgen.
Veel heil en zegen en een heleboel geluk.”
Die avond is ze op de lange reis gegaan
in zeker weten: “ik kom straks bij Willem aan”
Koos 10-2-2005