Soms wil je wegkruipen,
en met je staart tussen je benen afdruipen.
Waarom toch heb je daar geen controle over,
de kinderen die opgroeien gaan hun eigen weg,
de ene heel schrander,
de andere wil je wegstoppen ver weg,
''Maar opa,
we willen opa zien,
mag dat,
dan krijg je kusjes
wel tien!''
En dan weet je het weer,
ookal doen sommige situaties zeer,
je kleinkinderen doen je herinneren
dat ze nog steeds van je houden,
want je verdriet wegnemen
doen ze zonder aarzelen,
zolang ze jou maar zien zouden.
''We zien opa graag,
mama''
krijg je dan te horen,
en dan weet je ook dat
je tranen vloeien,
zoiets weet je van tevoren,
want je kleinkinderen blijven je
voor de rest van je leven
toebehoren
oeyen christel
9 februari 2005