wachten
Eenzaam vallen druppels water
op het rozenblad neer, die
treurig zijn kop laat hangen
zwaar gebukt onder het lijden
te jong nog om het leven te laten
hoe kun je deze misère verwerken
troostende woorden zijn onvindbaar
de tijd tikt onverbiddelijk door
totdat het laatste uur geslagen is
tot die tijd zitten zij aan je bed
tranen in hun ogen en gebroken
helder van geest kijk je ons aan
waarom nou ik, waarom nou
het zijn indringende moeilijke vragen
waar geen antwoorden op bestaan
Jacqueline: | Woensdag, februari 09, 2005 18:15 |
Dit heeft me geraakt Lia ,prachtig verwoord het machteloze !!! xxx | |
Lievelingetje45: | Woensdag, februari 09, 2005 17:44 |
Stilte... Schitterend maar zeer verdrietig verwoord! Liefs |
|
Peter van der Linden: | Woensdag, februari 09, 2005 14:31 |
Het gedicht is mooi, het onderwerp heel triest. Liefs, Peter. |
|
sunset: | Woensdag, februari 09, 2005 10:30 |
Antwoorden... Je krijgt ze uiteindelijk slechts bij het 'aanvaarden'. Integer voelbaar neergezet. Liefs / sunset |
|
psych: | Woensdag, februari 09, 2005 08:39 |
afscheid staat diep te lezen,,,mooi neergezet,,,liefs,,,psych,,, | |
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 09 februari 2005 | ||
Thema's: |