Mijn ogen wijdt open starend.
Helemaal opgaand in de voor mij afspelende taferelen.
(En dat door dat ene beeld.)
Iemand praat tegen mij.Maar het enige wat ik hoor,
is een oase van gebroebbel.
De woorden die ik anders zo goed ken,weet ik niet,
want mijn gedachten zijn ver weg.
(Komt dat door dat beeld?)
Ik let niet op de gebeurtenissen om me heen.
Ik kan het wel,maar ik wil het niet.
Ik mis anders dat ene belangrijke moment.
(Er is iets met dat beeld!)
Ze zeggen dat wat ik doe,
de wijsheid uit mijn hersenen verpulverd,
mijn reflexen verminderd en luiheid in mijn toekomst ligt.
(Maar dat beeld zuigt je op,met zijn onbegrijpelijke,
hypnotiserende kracht!)
JA,DIE TV HET IS ME WAT!!!!!!