’s Avonds gaat de zon onder.
Ik lig in bed en sluit mijn ogen.
Zodra ik in slaap val beland ik in een wereld, de wereld van mijn dromen.
In die wereld is alles zoals ik wil dat het is.
In die wereld lig jij naast me en streel je door mijn haar.
In die wereld kus je me en zeg je dat je van me houd.
In die wereld knuffel je me en zeg je dat ik de enige ben.
In die wereld vertel je me dat je me nooit kwijt wilt.
In die wereld ben ik gelukkiger dan ooit…
Maar ’s ochtends komt de zon op.
De zon die ik vervloek,
Want zodra de zon opkomt word het dag.
En als het dag is moet ik terug naar die echte wereld, die wereld van onzekerheid.
In die wereld lig je naast me en zeg je dat je van me houd.
In die wereld kus je me en zeg je dat je het echt niet weet.
In die wereld hou je me beet en kijk je me glimlachend aan.
Maar in die wereld zeg je me soms te haten.
En in die wereld ben je soms bot en kortaf.
In die wereld lijkt het alsof je me soms niet in de buurt wilt hebben.
En in die wereld ben ik onzeker en kapot…
Die dromen voelen oh zo fijn,
Ik zou ze graag altijd dromen.
Maar als ik ’s ochtends wakker wordt
Doet het pijn om te weten dat het alleen maar dromen waren.
-----
Dit gedicht heb ik zelf geschreven naar aanleiding van moeilijke tijden met mijn ex.
Ik zou het op prijs stellen dat jullie het gedicht in zijn waarde laat en het niet over gaat zitten nemen voor een website, anders zou het fijn zijn dat mij toestemming word gevraagd of mijn naam er bij word gezet want het is nogal persoonlijk.