ik schop,
ik schreeuw ,
tegen alles en iedereen
die ik tegen kom.
Ik ga naar het strand
en schreeuw tegen
de golven
ik roep
tegen de wolken .
en bal mijn vuist
In mijn lijf steken de dolken,
terwijl mijn handen op
het zand vallen.
Ik sta op....
Ik ren
ik zwaai
met mijn armen ,
ik val op mijn kniƫn
en huil om alles
om alles
en voel het zand
in mijn handen
wat ik door mijn vingers voel glijden
net als mijn leven
mijn leven...............................
..................................
.............................
................
............
...........
......
...
.
Jannie Hoogendam: | Maandag, januari 24, 2005 00:24 |
Ach meissie...ik begrijp het zo goed, dat machteloze gevoel...je wilt helpen maar je staat aan de zijlijn en woorden...ach, hoe goed bedoeld ook, het verandert niet...Vertrouw op God en bidt voor hem...Ik denk aan jullie ps. Weet je dat ik een tijdj e geleden een gedicht hierover heb geschreven op freaks? heb maar geen namen genoemd maar het is voor jouw en je vrienden en hun zoon... Zoek maar op Heel veel sterkte en dit gedicht raakt mij erg diep troostknuffel van mij voor jou J |
|
Lia : | Maandag, januari 10, 2005 22:03 |
heel erg goed beschreven.. wel een rotgevoel trouwens.. | |
Irdana: | Maandag, januari 10, 2005 20:50 |
woorden schieten mij te kort sterkte en troost knuffel met liefs Irdana |
|
indianna: | Maandag, januari 10, 2005 18:38 |
dit heeft me geraakt,zeer mooi verwoord. liefs indianna |
|
Auteur: jackie lokker | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 10 januari 2005 | ||
Thema's: |