Verscholen in de mist
was alles dat bestond
en de weg die ik zag
ging maar in het rond

langzaam sjokkend
volgend het brede pad
verdoofd voor geluiden
die een enkeling sprak

kijk toch om je heen
en luister niet naar jou
pull yourself together
en kijk eens naar die vrouw

ver weg rennend
deed ik van die sfeer
zo vaak mijn lichaam kon
continue verweer

verhelderende momenten
na tijden van verwarring
dagen werden nachten
waarom toch die spanning

maar dingen zijn bewegend
gedachten bovenal
verandering van mening
vlak voor de val

zo min mogelijk wrijving
is het motto van mijn leven
een kleine blijk van vrije wil
al is het maar voor even

schuilen tijdens leven
en leven tijdens slaap
ik zou hem wel eens willen zien
mijn echte ik, die aap