Tuimelaar: | Dinsdag, maart 27, 2007 16:49 |
ken je dat verhaal van de ring van Polycrates? hij verliest zijn dierbaarste bezit - zijn zegelring - die glijdt van zijn vinger en valt in zee, heel diep. maar na een paar dagen wordt de ring in de buik van een vis teruggevonden door zijn bedienden! hetzelfde verhaal met het tinnen soldaatje... a heart afraid of dying that''ll never learn to live? |
|
Ana (stacia): | Woensdag, december 29, 2004 09:25 |
Misschien kan je gedicht en onderstaande commentaar hem helpen ? Elke poort die op een kier staat, kan warmte en mogelijkheden bieden. Kus ! ana |
|
sunset: | Woensdag, december 29, 2004 08:59 |
Stilte is nooit doelloos, ook niet die in jezelf. Uiteindelijk moet je eerst jezelf kunnen horen wil je de andere verstaan. Prachtig gedicht. Liefs / sunset |
|
Orphan Angel: | Woensdag, december 29, 2004 02:29 |
Als je de gouden sleutels van je poorten onherroepelijk lijkt weg te gooien, dan ben je haast gedoemd de weg alleen te lopen. Maar hoeveel makkelijker is het niet om hindernissen samen te kunnen nemen? Een hand vast te hebben als je dreigt te vallen? Je gouden sleutels weggooien lijkt wel het opgeven van de hoop... Triest gedicht. |
|
Peter van der Linden: | Woensdag, december 29, 2004 00:31 |
Erg herkenbaar. Heel verdrietig gedicht. Ik hoop, dat alles toch goedkomt. Sterkte. Slaap lekker. Liefs, Peter. |
|
Rien de Heer: | Woensdag, december 29, 2004 00:19 |
Warme woorden vormen samen dit hele mooie gedicht. Groetjes, Rien. |
|
Manic Manja: | Woensdag, december 29, 2004 00:13 |
mooi neergezet..herkenbaar voor velen denk ik.. Liefsx Manja |
|
Auteur: Innerchild | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 29 december 2004 | ||
Thema's: |