Mijn gevoel
Vandaag gleed er bij mij een donk're wolk voor de zon.
11Juli 1991, ik wou dat ik je terugdraaien kon.
11 Juli, je begon zo fijn.
Volop zon, rust, moest dat zo zijn?
Aan het eind van de dag horen we de auto.
Wij kijken elkaar aan, nog even wachten, zullen ze we gaan zo ?
Dan is het tijd, het cadeau van Papa en Mama heeft hij nu al gezien!
Zou hij blij zijn, heeft hij pret voor tien?
In de kamer, een nieuwe fiets, een blijde lach.
"Ik ben jarig" en blij dat ik zo fietsen mag.
Dan onze cadeautjes, een boek en een pet.
"Maar jullie denken toch niet dat ik die pet zo op mijn koppie zet ?"
Nee niemand mag het zien !
Een rode pet met een klep, met : een vriendje voor een gulden of tien.
Gauw liep jij naar buiten.
Je stond je te bewonderen in de ruiten.
Kuiltjes in je wangen, een stralende lach.
Een lach die ik me altijd herinneren mag.
Toen met z'n allen naar buiten, een drankje en taart.
Want dat hoort altijd als je verjaart.
Maar voor je taart had je amper tijd.
Nee, je was met je gedachten bij Richard, die op zijn mountainbike rijdt.
Bij je grote broer voor op de stang.
Voorop tussen zijn armen was jij niet bang.
Als een lift fungeerde de trapper van Richard’s fiets.
Zoiets leuk, we wilden het niet missen, nee voor niets.
De trapper omlaag, daarop ging jij staan.
Richard trapte omhoog, en jij stond bovenaan.
Dan kon je op de stang gaan zitten.
En zo deden jullie menige fietsritten.
Toen kwam het moment: op je nieuwe fiets.
Zonder zijwieltjes, en dat was niet niets.
Eerst wat onwennig, later ging het goed.
Je fietste alleen, zoals een volleerde dat doet.
Maar mannetje, wat is dit dragen zwaar.
M'n wereld stortte in, toen ik je daar liggen zag.
Weg was mijn blijdschap, m’n glimlach.
Nu wil ik die dag vergeten.
Want je staat in mijn geweten.
Als een kleine tuinman.
Ja , de berk en de afrikaantjes, die weten ervan,
als een lieve kleine bengel.
Met de uitstraling van een engel.
11 Juli 1991 wil ik vergeten.
Want ik wil alleen maar weten.
Hoe jij werkelijk was.
Voor mij een mannetje van de hoogste klas.
Als een engeltje ben jij gekomen.
En een ieder kan alleen nog dromen.
Over je warmte, liefde en uitstraling.
En je glimlach, die een ieder ontving.
Lieverd, jij wist een ieder warmte te schenken.
Met liefde zullen wij aan jou terug denken.
Maar 11 Juli dat is de dag.
Die een ieder van ons toch vergeten mag?
Jij leerde ons, na jou korte leven,
Hoe wij elkaar liefde en warmte moeten geven.
Steeds zie ik vlinders in de tuin en overal.
Dan denk ik aan jou, en dat je over Papa, en Mama, en Richard waken zal.
Ze zal steunen en kracht zult geven, om met z'n drieën verder te leven.
En nog steeds sta jij centraal.
We weten dat je van ons houdt, ja van ons allemaal.
Eens beginnen ook wij zo’n reis.
Dan wacht jij ons op in het hemels paradijs.
Hoe gelukkig wij dan zijn, beseffen we nu maar half
Maar jij weet het, tot weerziens, lieve Ralph.
ria busschops: | Donderdag, december 09, 2004 14:33 |
Als moeder besef ik heel goed hoeveel pijn het verlies van een kind kan zijn. Niemand is vervangbaar zeker je kinderen niet. xxx |
|
Martine Gieze: | Donderdag, november 18, 2004 14:48 |
heel erg ontroerend!! war knap van je,dat je het zo op kunt schrijven....het zal je vast helpen bij de verwerking!! heel veel sterkte!! liefs,Mart |
|
marian: | Woensdag, november 17, 2004 22:34 |
vreselijk om zo iets mee te maken maar het helpt een beetje om het je zo van je af te schrijven |
|
raindrop: | Woensdag, november 17, 2004 19:46 |
hoi ria.. ik vind het een heel erg mooi gedicht, een traan ging over mijn wang.. ik wens je (en de rest) heel erg veel sterkte nog met alles.. heel veel liefs raindrop |
|
Manon14: | Woensdag, november 17, 2004 15:25 |
Hoii ria.. heel erg gedicht.. maar.. ja.. ooit zie je hem terug.. veel liefs Manon xxxx |
|
Auteur: Sunflower Ria | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 17 november 2004 | ||
Thema's: |