Je gezicht,
is net een weerspiegeling
van de kant die ik niet kon
het is net alsof der een stukje is
dat je verbergt
met een glimlach..
het zijn je ogen die zijn opgehouden met stralen..
der zat eerst een jongetje in
met een glimlach
die iedereen kon zien
als je hem goed genoeg kende
maar het glimlachen lijkt wel vergaan
hij zit nu klein in een hoekje
tranen lopend over zijn wangen heen
verstopt achter schaduwen..
ik fluister zachtjes in zijn oor
dat ik om hem geef..
en pak zijn hand stevig vast
en vraag hem mee te lopen
naar een wereld waar het misschien niet perfect is
maar samen doet het misschien minder pijn..