Kangaroe-loop 2003
Ik herinner me een loop, ergens toen ik 13 jaar was, vol moed goede hoop liep ik als een lammetje door bos en gras. Nu 10 jaar later sta ik weer aan een start, nu met een beetje kater zware benen kloppend hart. Ga ik dit wel halen ben ik wel zo’n held? Al die heuvels en dalen, ben ik nou al niet uitgeteld? Een collega is mijn hoop, steun en kracht. Zij heeft ervaring en goede conditie. Ik met teveel hooi beladen teveel vracht. Stel me eisen die ik niet eens zie. Het schot klinkt langzaam komen we op gang, voor me een man die al stinkt, achter me al gehijg zwaar klinkend en lang. Maar de humor is er en blijft, we hebben lol. In die panty’s lijkt iedere vent verwijft, hoe halen ze het in hun bol. We beginnen te draven, ik pas me aan haar aan. Zij mag het tempo handhaven, als zij versneld wil ik klaar staan. Maar wonderbaarlijk genoeg voel ik me top. Zoals in de kroeg, de volgende maar ene nog niet op. Ik drentel terwijl ik sneller wil gaan, mijn tempo ligt hoger. Snelheid maken fel ertegen aan, als centrifugerende wasdroger. Maar kijkend naar mijn collega, laat me beseffen dat dit duursport is. Niet die sprint waarin ik éénademig meega, of maar 30 seconden kort is. Toch waag ik te demarreren, weg van haar te lopen. Gewoon domweg proberen, verstand op nul en hopen. Eenzaam maar in rust, loop ik gewoon door het gevoel is me een must, een persoonlijk record. De finish van mijn dromen, valt bij aankomst meteen in duigen. Al die mensen zijn niet voor mij gekomen, alleen mijn zus staat me toe te juichen. Rechts hoor ik mijn naam vallen, het is de moeder van Jorien. Een schaamte voel ik aankomen knallen, want ik heb haar al vroeg verlaten en niet meer gezien. Begrijpend wordt ik opgevangen, ieder heeft immers zijn eigen manier, mijn sneller door een halve marathon verlangen, zij uiterst kalm en met plezier. Maar hoe het ook ging, en ik ben veruit tevreden, maar 21 km boksend in een gedachten-ring, de halve marathon is niet bepaald hof van Eden. Conditie is niet aan te schaffen noch te leren vanuit boeken, bewondering voor hun die duursport hebben in hun benen, maar in die stomme allesblootgevende broeken, zie ik mij écht nog niet trainen.
Roy Bahlmann.
Auteur: Roy Bahlmann | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 29 oktober 2004 | ||
Thema's: |