in de donkerte van de nacht
weeklinkt gehuil
dan staan wij op zo zacht
in de schaduw staan we schuil
niemand kan ons raken,
pijn doen of verdriet
het kan ook niet anders
want er is niemand die ons ziet
in de donkerte van de nacht
kruipen we in het stof
krioelend op de grond
wij willen geen lof
niemand is er ooit geweest voor ons
dus redden we het wel alleen
gehuil en geschreeuw
een hart van steen
in de dnokerte van de nacht
kruipen we uit ons graf
leven we in de nacht
onze onverbiddelijke straf
arie: | Zaterdag, oktober 23, 2004 17:07 |
Hoe blind kan men zijn als men woorden schrijft die hun eigen antwoord spreken. Het slecht verstaat men zichzelf... Waarom kruipen door het stof als je weet dat het daar niet om gaat... Waneer leer je op jezelf te vertrouwen, en durf je eindelijk die stap te zetten die jou uit de nacht haalt... Heb geen angst... Je stapt nooit alleen Knuffel, Arie |
|
KimErens: | Zaterdag, oktober 23, 2004 15:06 |
Prachtig werk alweer verricht.. Tuurlijk ben je niet alleen. Heel veel mensen zijn er voor jullie hoor. Vergeet dat nooit. Prachtig gedicht! Liefs, Kim |
|
Auteur: artemis | ||
Gecontroleerd door: artemis | ||
Gepubliceerd op: 23 oktober 2004 | ||
Thema's: |