Kon ik je maar gewoon zeggen hoe ik nu erover denk.
Of het op papier zetten zonder mezelf voor te liegen.
Ik denk zo vaak, was ik je maar nooit tegen gekomen.
Waarom gaf je me toch het gevoel dat ik kon vliegen?

Vliegen is helemaal fantastisch zolang als het duurt,
maar op m’n allerhoogst nam jij me m’n vleugels af.
En hoe hoger je vliegt, hoe harder je zult vallen.
Niet echt een lekker moment om te nemen wat je gaf.

Ik dacht echt dat ik met jou alles had gevonden,
maar jij besloot om na even je eigen weg te gaan.
Je hebt nooit begrepen wat je voor mij betekende.
En geloof me die klap kwam echt heel erg hard aan.

Ik geloof niet meer in de liefde zoals voorheen.
Moet ik nu echt op zoek naar iemand als jij?
Stel het lukt en ik vind iemand die lijkt op jou,
hoe weet ik dan dat zij wel zal kiezen voor mij?

Ik wil hetzelfde echt niet nog eens mee maken.
Ik geef het niet graag toe, maar… ja ik ben bang.
Misschien is het beter voorlopig alleen te blijven.
Het is geeneens eerlijk als ik nog naar jou verlang.

Dus drink ik nog een biertje en rook nog een sigaret.
Ik verwacht niks en zie wel wat ’t leven me brengt.
Ik kies voor mezelf en misschien vind ik het niet.
Dan sterf ik toch nog gelukkig als een eenzame vent.

Lekker belangrijk ook.