Lang gedicht..
Elke ochtend gezellig aan het ontbijt.
Kinderen nog lui en gapen.
Vader die om 7.30 wegrijdt,
Kinderen alweer bekomen van het slapen.
Moeder die de kindjes wegbrengt,
Bij school een kushandje wegblaast.
In gedachten ondertussen denkt,
“Over een half uur op werk, dus haast”.
Om 15.00 kinderen weer ophalen,
En lekker buiten laten spelen.
Tot de temperatuur weer gaat dalen,
Dan samen het diner delen.
Na het eten de kindjes nog even bij vader op schoot,
En dan nog spetteren in bad.
Nog héél even spelen met de billen lekker bloot,
Totdat moeder zegt: “En nu lekker slapen, schat”.
Moeder en vader voor de t.v., lekker in rust.
Totdat vader ‘m uitzet,
En moeder zachtjes kust.
Dan ook hun naar bed.
En dan, als iedereen op bed ligt,
Kan het meisje zich eindelijk geven.
Veilig, zonder beoordelend licht,
Begint haar onderlip zachtjes te beven.
Haar ogen veranderen langzaam,
Vervullen zich met pijn.
Vlug loopt ze weg van het raam,
Eindelijk kunnen haar tranen zichzelf zijn.
Niemand heeft ooit gemerkt,
Dat dat meisje nooit lacht.
Dat haar spreken zich tot woorden beperkt,
Niemand weet dat ze daar zit, elke nacht.
Niemand zal ooit te weten komen,
Met hoeveel verdriet ze om moest gaan.
Van haar hopen en haar dromen,
Van het nut van haar bestaan.
Tot op één van die nachten,
Waarop haar sterren verdwijnen
Verliest ze plots al haar krachten,
Weet ze dat de zon voor haar nooit meer zal schijnen..
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Zaterdag, september 25, 2004 15:42 |
| dit is een van de krachtigste effectiefste gedichten die ik ooit heb gelezen...het leest zo snel weg...de dramatiek alles is perfect tot in de lijntjes verzorgd...wow...unieke verhaalvorm...bewondering liefs... |
|
| Fri..: | Zaterdag, september 25, 2004 13:57 |
| aangrijpend gedicht, ik hoop dat voor haar ( jou? ) de zon nog wel gaat schijnen.. misschien schijnt het al.. moet het alleen nog gezien worden Liefs, Fri.. |
|
| **19Els83**: | Zaterdag, september 25, 2004 13:38 |
| prachtig geschreven. en ook voor dat meisje zal de zon weer gaan schijnen. liefs Els |
|
| Pyro: | Zaterdag, september 25, 2004 13:13 |
| Oja, voor de duidelijkheid: Dat meisje wordt niet opgemerkt, vandaar dat ik er 'zo opeens' over begin op 't laatst. Liefs |
|
| Pyro: | Zaterdag, september 25, 2004 13:11 |
| Dat meisje is niet dezelfde als de moeder. Dat meisje is gewoon verdrietig. X-tophe, je bent totaal niet cliché, ik denk dat je me nu al geholpen hebt. Bedankt voor jullie reacties. Kusje, Pyro |
|
| X-tophe: | Zaterdag, september 25, 2004 10:49 |
| vanaf 'begint haar onderlip te beven...' daar heb je mijn aandacht/'nooit' is een uiterst sterk woord,volgens mij zijn er niet veel woorden met zulk een lading/je bent pessimist dus neem ik aan ook realist:in onze tijd schijnt de zon eeuwig...wachten lijkt me de boodschap...hopen ja maar dat is gevaarlijk...volwassen worden maakt veel goed,achja ik kan nog zoveel zeggen...ik probeer geen cliché te gebruiken ;-) | |
| waterval: | Zaterdag, september 25, 2004 10:44 |
| Ik neem aan dat "moeder" en "meisje" één en dezelfde persoon zijn want dat is niet helemaal duidelijk... Het gedicht begint met alledaagsheid en eindigt in onuitgesproken verdriet, maar net dat maakt het boeiend... liefs, van waterval~~~ |
|
| *~~~GlitterGirly~~~*: | Zaterdag, september 25, 2004 10:37 |
| mooi verwoord...... lief en xxx glitter |
|
| *Lia *: | Zaterdag, september 25, 2004 10:22 |
| het begin schets je een allerdaags tafereel zoals het overal wel zou kunnen zijn.. en dan die tragedie op het eind... pff... mooi verhalend dicht... liefs, Lia |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pyro | 
|
|
| Gecontroleerd door: artemis | ||
| Gepubliceerd op: 25 september 2004 | ||
| Thema's: | ||