Durf eigenlijk niet meer aan je te denken,
bang voor de dingen die ik dan voel.
Dacht dat ik bezig was te verwerken,
de dingen waar jij nu juist weer op doelt.
Ben dagen bezig jouw blik te ontwijken,
maar dan op het cruciale moment,
Moet ik gewoon even kijken.
Kijken of je er nog wel bent.
Wil je zo graag vergeten.
Vergeten en gelukkig zijn.
En ik kan het mezelf niet vergeven,
vergeven en gelukkig zijn.
Ik wil dit eigenlijk niet weten,
maar ik kan er niet langer omheen.
Ik kan je nog steeds niet vergeten.
En dat vind ik zo vreselijk gemeen.
Ik wilde dat ik je kon verstoppen
en dan helemaal zou vergeten waar je bent.
Op den duur zou je niet meer bestaan
en was het net alsof ik je nooit heb gekend.