lieve junk,
Lieve junk,
je stond altijd met beide benen op de grond
praten met jou was fijn
ik kon alles bij je kwijt
maar pas geleden schrok ik
omdat ik tot een beseffing kwam
steeds vaker lijken je gedachtes hoog in de wolken
en het ware leven opgesloten in een zware kluis
waarvan je de code dan even vergeet
je wilt je zorgen vergeten en je fijn voelen
dan zit ik naast je maar je bent er niet
ik wil je weer eens bij me hebben
voor een keer weer helemaal
ik mis je
Reacties op dit gedicht
| Oorlam: | Vrijdag, september 03, 2004 13:29 |
| mooi gedicht | |
| Marble: | Vrijdag, september 03, 2004 10:57 |
| Ik zal ook met je mee hopen Zelf heb ik ook van dat soort vrienden... Helaas ken ik het gevoel ook Heel veel sterkte en laat hem dit maar lezen (in een nuchtere bui) misschien dat er dan een lichtje gaat branden! |
|
| Winterklaas: | Vrijdag, september 03, 2004 10:52 |
| mooi, angstig omschreven. Een vriend verliezen terwijl hij/zij naast je blijft zitten......... auw. Ik hoop dat die persoon je smeekbede verhoord. André |
|
Over dit gedicht
| Auteur: hippo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 03 september 2004 | ||
| Thema's: | ||