Normaal ben je er wanneer ik verdrietig ben,
vandaag ben ik maar op mijn eentje.
Ik voel me zo alleen,
zo klein in een grote wereld.
Vandaag was jij het die me pijn deed.
Ik heb het zien aankomen,
maar toch kwam het onverwacht.
je hebt me zwaar ontgoocheld.
Je wist hoe kwetsbaar ik al was,
en toch doe je mij dit aan.
Onze vriendschap was het laatste +punt in mijn leven,
en dat werd me vandaag ontnomen.
Is het nog wel de moeite hier te zijn?
Ik doe toch iedereen maar pijn.
Zou ik er gewoon niet mee stoppen,
en alvast wat vroeger dan gepland bij oma aan de hemelpoort aankloppen?