De zon verrijst
Ze bloeien en staan te pronken
De kamer lijkt in gloed te staan
Rode rozen geschonken
uit liefde voor haar, spontaan
De dag breekt aan, de zon verrijst
Zij is het die dit niet meer ziet
Een amputatie van twee mensen
Zijn wereld is die van verdriet
En op haar graf legt hij die rozen
De rozen van wederzijds verlangen
- De zon staat stralend aan de hemel -
laten hun rode kopjes hangen.
willem
bieke: | Vrijdag, augustus 20, 2004 10:54 |
Hier heb ik nu geen woorden voor, maar prachtig neergezet Willem Liefs Bieke, |
|
**Zij** : | Woensdag, augustus 18, 2004 13:48 |
snif... | |
arie.v.d.zalm: | Woensdag, augustus 18, 2004 08:11 |
Heel, heel mooi. Dit is houden van. Moin moin arie |
|
*** Lanaatje37***: | Dinsdag, augustus 17, 2004 23:05 |
bijzonder hartverwarmend geschreven... het gedicht wat je later hier neerzette ook trouwens... proficiat nog... dikke knuf, veel liefs, Lia |
|
mienke: | Dinsdag, augustus 17, 2004 22:49 |
verdrietig maar zooo moooi wauw | |
MayadeBij: | Dinsdag, augustus 17, 2004 21:22 |
.... | |
jorinde: | Dinsdag, augustus 17, 2004 21:08 |
wauw... | |