Je bent al lang niet meer,
je ging van me heen.
Ondanks de leegte,
voelde ik me nooit alleen.
Je was er nog steeds,
zei het in mijn gedachten.
Ik zocht je vaak op,
met mijn kwalen en klachten.
Je grafsteen blonk steeds,
als was hij van goud.
Dat heb je over voor iemand,
waarvan je houd.
Nu is je grafsteen verdwenen,
voorgoed verwijderd uit de rij.
Het laatste tastbare aanspreekpunt,
is weggehaald voor mij.
Je bent er nu niet meer,
alleen nog in mijn gedachten.
Ik praat verder tegen je foto,
alle dagen, alle nachten.
's Avonds brand ik een theelichtje,
opdat je telkens weet.
Dat ik die gelukkige tijd met jou,
nooit vergeet.
margot: | Donderdag, augustus 12, 2004 02:47 |
'k buig mijn hoofd en sluit m'n ogen...herkenbaar en het blijft een gemis al bijna 27 jaar,sterkte liefs,margot |
|
*anneke*: | Woensdag, augustus 11, 2004 18:58 |
Heel herkenbaar! Liefs, namasté, A. |
|
**Zij** : | Woensdag, augustus 11, 2004 13:35 |
Prachtig....snif... | |
anne(15): | Woensdag, augustus 11, 2004 13:11 |
Heel mooi geschreven en onthou inderdaad; Herinneringen blijven altijd Liefs Anne |
|
Auteur: Eric Van Aelst | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 11 augustus 2004 | ||
Thema's: |