In de herfstregen zit,
onbeschut voor het gure weer
een eenzame man
De regen laat
de handgeschreven leters vervloeien
tot vage blauwe vlekken
Gevoelloos voor de regen
ziet de man
de woorden vervagen
In zijn geheugen gebrand
deden de woorden
zijn hart scheuren
Ontroostbaar
wacht hij
op het einde van de pijn
Zich overgevend
aan een dood
van eenzaamheid en kou
| karin jansen: | Vrijdag, juli 08, 2005 15:22 |
| waaah ... voel de negativiteit (is da een woord? .. nou ja, nu wel) .. onthou da pijn met de tijd vervaagd, overal komt een eind aan (ken je die zin uit de matrix by the way? Every beginning as an ending? .. anyway, 'k dwaal af) Een mooi gedicht, da wel ... laat de zon ook eens in je leven schijnen, er bestaan meer dan woorden alleen ... Big hug Kay |
|
| Oorlam: | Vrijdag, augustus 06, 2004 13:33 |
| ijzig, wel mooi | |
| Auteur: Zaphod | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||