Niemand kan er doorheen
Wat je ook probeert
De grote muur van steen
Blijft voor iedereen gesloten
Zelfs voor mijn geliefde
Er zit geen gaatje in de muur
Niemand die er ooit doorheen kliefde
Door de muur van gewapend beton
Ik heb hem sterk gebouwd
Mijn vesting van tranen
Midden in een donker woud
Zo donker, dat je er haast niets ziet
Dit zijn mijn herinneringen
Zwart, grijs, grouw en hoekig
Zo koud als ijs die dingen
Nooit zullen ze verdwijnen
Nooit zullen ze minder angstig worden
En nooit een grillige boom die zwicht
Dit is mijn schaduwrijk geworden
Maar er is niemand...
Die het verlicht