lachende gezichten, en de pijn is niet te zien.
Misschien een paar kilo's lichter, maar ach wat maakt het uit.
Van binnen is ze dood, opgebroken door de pijn.
Wil ze nu alleen nog maar alleen zijn ?
Haar ogen schreeuwen het uit, maar niemand die het ziet.
Ze schrijft, praat en lacht, maar leeft in de leugen.
Ook zij wordt bruin door de zon, maar eigelijk is ze grauw.
Winterskoud in de zomer.. Houd ze nog steeds van jou.
Samen praten en samen dingen doen.
Maar niet zoals altijd, die dank en de zoen.
Ze lacht en kijkt..
Maar eigelijk huilt ze de hele dag.
niella: | Donderdag, juli 15, 2004 22:06 |
Wow, ik kan me hier echt in vinden... Mooi geschreven meis! |
|
Cordeb: | Donderdag, juli 15, 2004 20:13 |
mooi geschreven! soms zie je niet gelijk hoe mensen zijn.. hoe belangrijk is het omdat dat zeker te weten! anders kun je mensen zoveel verdriet doen zonder dat je het zelf in de gaten hebt.. :s | |
Hermans Dirk: | Donderdag, juli 15, 2004 17:52 |
mooi verwoordt | |
Auteur: laartjem | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 15 juli 2004 | ||
Thema's: |