Ik heb eens een gedicht
voor iemand geschreven.
Om haar te bedanken,
dat ze er was in mijn leven.
Er is veel veranderd
in de afgelopen tijd,
Maar van wat ik toen heb geschreven,
heb ik toch geen spijt.
Op dat moment was het vriendschap,
tenminste, dat was wat ik dacht.
Tot ze de dingen zei,
die ik nooit van haar had verwacht.
Ze vond me zielig,
en ik stelde me aan.
Kan niet begrijpen dat ze zich zolang,
als vriendin heeft voorgedaan.
Toch wil ik haar weer bedanken,
voor alles wat ze toen zei.
Eindelijk wist ik na al die jaren,
hoe ze echt dacht over mij.
Dat de vriendschap blijkbaar een leugen was,
die ontdekking deed best wel pijn.
Maar dankzij haar heb ik wel geleerd,
wie echte vrienden zijn.