Ik geloof in mensen,
vele zeggen dat het naief is
om in mensen te geloven.
Dikwijls vind ik dat ook,
als mijn vertrouwen weer eens misbruikt is,
mijn verwachtingen de kop zijn ingeslagen,
maar altijd weer opnieuw
geloof ik in de mens die tegenover me staat.
Zonder vooroordelen,
omdat ik geloof dat er in elke mens
iets is dat onaangetast en echt is.
Ik geloof dat elke mens kan liefhebben
en openstaat voor liefde.
Toch is mijn hart niet altijd even warm
voor mensen.
Soms oordeel en veroordeel ook ik hen,
als ik mij niet begrepen voel
of als ze mij pijn doen.
Mensen dragen maskers
als een tweede gezicht.
Maskers tonen nooit de echte mens.
Je zegt 'ja'
als je 'nee' zou willen zeggen,
je glimlacht
maar je glimlach is gemaakt,
je doet alsof niets je raakt
of je geen gevoelens of heimwee kent,
maar je hart hunkert naar een hartelijk woord.
Waarom ben je niet zoals je bent?
Als je alleen bent met jezelf
valt je masker af,
dan ga je door de knieen
en ben je pas echt mens.
De mens achter dat masker
is de mens om lief te hebben.
De mens helder als water
en doorzichtig als glas.
In zulke mensen kun je echt geloven
ook al blijft er zekerheid en onzekerheid,
licht en donker.
Geloof zit vol tegenstrijdigheid;
je beleeft het als grond van je bestaan
maar tegelijkertijd als broos en breekbaar.
Waar mensen echt in elkaar geloven,
daar wordt alles mogelijk.
22-06-2004