Toen ik klein was
waren het mijn vriendjes
ze hadden elk een naam
en ik verzon verhaaltjes
koppelde ze en haalde
ze weer uit elkaar.
Maar ik werd ouder en vond
ze oppervlakkig
soms wat sentimenteel
in hun starre pose
stonden ze als bevroren
met hun porseleinen armpjes
De beelden komen spontaan
weer naar boven drijven
als ik mijn dochter haar
poppen stilaan in
de kast zie verdwijnen.
jazzzz: | Dinsdag, juni 15, 2004 08:50 |
mooi! je eigen 'vroeger' komt weer boven bij het zien van je kinderen, we beleven onze eigen jeugd ook weer een stukje :) liefs, |
|
lommert: | Maandag, juni 14, 2004 19:58 |
heerlijk om te lezen. ik zie weer hele mooie beelden. xxxje willemmien |
|
will hanssen: | Maandag, juni 14, 2004 18:10 |
Heel herkenbaar, Bieke! Mooi geschreven! liefs, Will |
|
westland: | Maandag, juni 14, 2004 18:06 |
heel mooi geschreven,ja als kleine meisjes groot worden gaan de poppen in de kast.dan worden het vaak later levende popjes(babys).ma westland. | |
Irdana: | Maandag, juni 14, 2004 13:05 |
ja bieke kleine meisjes worden groot je gedicht lief en mooi verwoord liefs Irdana | |
Roger Bamps: | Maandag, juni 14, 2004 10:10 |
Prachtig geschreven bieke. Een gedicht vol van mooie beeldspraak. Chapeau!!! Liefs, Roger. |
|
Auteur: Bieke | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 14 juni 2004 | ||
Thema's: |