Grijp me uit de dagelijkse setting en
slorp me op in een alles verslindende duisternis
Laat m’n ogen nu maar rusten, ze hebben nog zoveel niet gezien
Wieg m’n lippen zachtjes in slaap, ze hebben nog zoveel te zeggen
Bedek heel teder m’n oren, ze moeten nog zoveel verwerken
Gun me de verdwijning van mezelf, even weg…
Op de tast verken ik een grenzeloze vrijheid, die niemand
vindt en stop me weg voor hectische momenten
Een sluier van donker en licht biedt bescherming tegen
een zelf geïnduceerd verlangen er steeds te zijn
Onthef me even van mezelf en laat me gaan, even weg…
Laat me schuilen voor wat komen moet en schenk die
bittere tranen terug aan de rechtmatige eigenaar
Geluk definieert zich slecht en schept verwachtingen
die enkel ongeluk tot leven brengen
Ach, wis me uit en laat de deur op een kier, ik keer wel terug,
maar nu nog niet, nu zeker niet…
Even…helemaal…weg…