dankzij andere mensen mag ik niet praten met wie ik wil,
daarvan word ik heel verdrietig en heel stil.
ik heb deze man langzaam leren kennen,
in het begin moest ik nog eventjes aan hem wennen.
ik vind dat deze man dit stomme gedoe niet verdiend,
ik ging heb ook steeds meer zien als mijn vriend.
en Nu mag ik hem niet meer zien,
ik geef mezelf wat klappen, een stuk of tien.
mijn vriend had een heele lieve stem,
ik werd ook als ik hem sprak weer helemaal vrolijk van hem.
en dan ga ik van verdriet maar een rondje lopen,
kijk ik naar de natuur,
naar water, een vis, vogel en een boom...
weet je ik ging deze man gwoon steeds meer zien als een soort oom.
nou is het afgelopen, hem niet meer spreken en niet zien,
is dit dat misschien omdat ik dit verdien?
ik denk steeds aan mijn vriend, hoe het met hem zou gaan?
en ik dacht, kon ik nog maar 1keer naast hem staan.
soms wordt het voor mijn ogen dan heel zwart,
en krijg ik van verdriet steken in mijn hart.
ik ga nu deze man NIET uit mijn geheugen wissen,
maar 1ding is zeker ik ga hem heel erg missen.
ik wil mijn vriend het liefste nooit meer kwijt,
maar helaas het is nu toch tijd.
nog veel plezier voor de rest van je leven,
en meer geluk als dit kan ik je niet geven...
heeel veeel groetjes