Decemberherinneringen
Elk leven ploegt zijn diepe groeven
Ravijnen rimpelen het oeroude gezicht
De barsten in verdorde aarde
getuigen van verbeten strijd
'k Ben aan mezelf verplicht
Geklonken aan een liefde, eigenwaarde
die overwint, mij van mijn ketenen bevrijdt
Mijn tranen vullen de kanalen,
gebarsten leer lijkt wel mijn huid
Als zon mij helend wil verwarmen
slechts zilte smaak die mij bekijft
De gesel van de wind schreeuwt luid
de hunkering naar zachte armen
nu 'k in vergetelheid verblijf
Ik geef mij over aan de hemel
De hel, die ben ik eeuwen al voorbij
En zelfs het kleinste spoor herinneringen,
voor altijd uitgewist, ligt achter mij
Ik weet alleen dat 'k eindelijk mag beminnen
Want ergens, ooit zijn wij
En kom je simpelweg mijn leven binnen,
wint samen met mij onze strijd
En maakt ons beiden vrij.
**********
sunset 12-05-2004
**********