Ik wens de tragedie niet te volgen, want
niet de dood, maar het sterven is de tragedie.
Waarom zou ik ook schrik hebben voor het
ontdekken van het eeuwenoude mysterie?
Neen, ik vrees de dood echt niet. Het lijkt me
zelfs een avontuur. Is het dan niet normaal
om te willen weten wat er is na de dood?
Soms denk ik aan de dood als een verhaal
dat nog door niemand is verteld. Of misschien
wordt het onophoudelijk verteld, maar luistert
niemand naar de verteller. Niet omdat er geen
luisteraars zijn, maar omdat hij te zacht fluistert.
Maar hoe dan ook, ik weet wel zeker: wat
er komt na de dood overstijgt mijn fantasie.
Het maakt me niet uit zolang ik het niet ken.
Niet de dood, maar het sterven is de tragedie.