Geen herfst,
toch valt mijn blad
als gouden regen naar benee
In deze koude wereld
van haat nijd en pijn
heb ik het gehad
Laat me maar even
wil alleen zijn
Het ontkennen
geen enkele zin
kan niet meer terug
naar het begin
Tranen mijn vrienden
maar ze veranderen niets
aan de werkelijkheid
Ik laat ze vallen
laat ze gaan
net als de rest
van het leven
wordt vergeten in de tijd...