De zon & de maan
Denkend aan de zon en de maan.
Hopend dat dit gevoel ooit nog voorbij zal gaan
De vernedering, de pijn,
Het enige wat ik wil is alleen zijn.
Alleen in het donker van de nacht,
Daar waar ik wacht.
Ik wacht op het eerste ochtendlicht.
Ondertussen schrijf ik dit gedicht.
Ik zie de zon op komen.
En voel weer wat geluk in mij stromen.
Toch voel ik me eenzaam.
Met zoveel mensen om me heen, toch ben ik eenzaam.
Ik wacht op de nacht, ik wacht op de dag.
Ik wacht op een traan en ik wacht op een lach.
Maar dit alles komt niet.
Ik zit in een waas van verdriet.
Ik voel de hele tijd maar angst.
De angst voor HEM duurt het langst.
Het is alweer een jaar geleden dat het gebeurde.
Dat mijn leven plotseling niet meer kleurde.
Nu zie ik alles donker en zwart.
Maar ik wacht met smart.
Ik wacht tot mijn leven weer kleur krijgt.
Tot mijn leven weer een doel krijgt.
Een doel om voor te leven.
Want ik heb nu niets meer om een ander te geven.
Geen liefde meer, geen haat.
Hierom word ik gewoon zo kwaad.
Kwaad op mezelf en op HEM.
Dit gevoel zet me gewoon klem.
Ik denk niet helder meer.
Ik kan alleen nog denken: “Straks gebeurt het weer…”
Een 2e keer kan ik echt niet aan.
Ik weet zeker dat ik eraan dood zou gaan.
Dit gedicht is ontstaan,
door alleen maar te denken aan:
DE ZON & DE MAAN.