Zoals een kat alles mijdt
als de roep van het bloed
niet meer beantwoord worden kan
en het leven laatste uren slijt:
zo wil ik alleen zijn
als louter mijn hart
nog moet sterven om jou,
de rode gloed verdwijnt.
De dood verschijnt
in een zinderend trillen
van niet meer kunnen,
van uitputting en blussing,
van niet meer willen:
al het worden is nu zijn.
De liefde dooft in mij uit,
en ik word eindelijk bevrijd
van de levenslange kwelling
alleen jou te hebben bemind,
alleen jou…
Auteur: Anton van Amerongen | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 02 mei 2004 | ||
Thema's: |