Vanbuiten lach ik, vanbuiten zing ik
maar vanbinnen huil ik aan één stuk door
En de reden dat ik in mijn tranen stik
is dat ik domweg jouw liefde verloor
Het lijkt of ik nergens mee zit misschien
alsof ik niet omkijk naar wat ooit is geweest
Maar aan mijn buitenkant is toch niet te zien
wat zich afspeelt in mijn geest
Vanbinnen stormt het, vanbinnen steekt het
vanbinnen voel ik me bont en blauw
Vanbuiten lijkt het echter net
of ik misschien niet ééns meer denk aan jou
Het lijkt alsof ik zit te overdrijven
of ik alles veel dramatischer maak
maar om hier zo over te schrijven
fantaseer ik echt niet zo maar raak
Hoe kon ik nou zo stom zijn
hoe kon ik je zomaar in de kou laten staan
Toen was het nog zo fijn...
...maar ik heb je laten gaan
Ik weet niet of mijn nietszeggende uiterlijk
mijn verdriet nog langer tegenhoudt
Maar zal ik dan uiteindelijk
nog wel kúnnen zeggen dat ik van je houd
En elke dag kom ik tot de conclusie
dat het misschien nooit meer als toen zal zijn
Toen waren we een fusie, het was geen illusie
lieverd, jou verliezen doet me echt pijn!
Dit schreef m'n ex voor me toen het uit was.
Toen nam ik weer met hem, maar een maand later, nu dus was het weeral uit. Misschien was het geen echte liefde van zijn kant...
Is liefde altijd evenveel van beide kanten?