Dit is niet echt een gedicht maar het is een verhaal(waar
gebeurd) dat ikzelf geschreven heb voor een taak van Nederlands:
Als je denkt dat er alleen maar mooie sprookjes bestaan met alleen maar happy-ends,dan bewijst dit hier het tegengestelde.Soms worden twee mensen die bestemd zijn voor mekaar,elkaar toch ontnomen zonder dat er iets aan te doen is.Het is dan ook een waar gebeurd verhaal.
Vandaag was het juist twee jaar geleden dat zijn zwarte periode begon,ook al is ze eigenlijk nooit echt weggegaan.Het is altijd blijven knagen daar diep vanbinnen.
Liese kwam zoals afgesproken naar Jeroen thuis,ze kwam juist van bij de dokter en had eigenlijk slecht nieuws,maar daar was Jeroen zich niet van bewust.Ze had hem immers wijsgemaakt dat het een simpele routine was.
Jeroen had besloten om een film te huren en die gezellig met z'n tweetjes te bekijken,maar van dat gezelligs kwam niets in huis.Liese was er niet bij met haar gedachten,zelfs niet een beetje en dat wisten ze allebei...
Hij had er zich niets bij afgevraagd en kuste haar innig op de mond,maar zij bleef roerloos voor haar uitkijken.
Haar ouders kwamen haar vroeger oppikken dan normaal en waren tot de verbazing van Jeroen erg stil en ongemakkelijk in zijn bijzijn.
Liese nam haar jas en gaf hem een tedere kus op de wang terwijl hij nog altijd verstomd stond van het hele gebeuren.
Jeroen had haar de volgende dag gebeld.Aan de telefoon klonk ze koel en nerveus.Hij vroeg haar of er iets aan de hand was en waarom ze zich zo vreemd gedroeg gisteren,maar ze had een eenvoudig excuus:"Iedereen kan zich toch eens vreemd gedragen?"
Toch voelde Jeroen dat er iets anders was,iets wat ze blijkbaar niet kon zeggen of toch nu nog niet en dat maakte hem bang.
Na een tijdje vergat hij dit voorval en Liese deed ook niet meer zo vreemd of liever gezegd,ze probeerde niets te laten merken.
Jeroen had iets speciaal op de agende,ze verkeerden immers twee jaar vandaag.
Zoals voorzien gingen ze eten bij de Griek en wat ze daarna gingen doen was een raadsel.
Wat Jeroen niet wist,was dat Liese hem iets belangrijks te zeggen had,iets wat ze zelf nauwelijks kon en wou geloven.
De avond begon mooi en sfeervol,maar dat veranderde snel nadat Liese hem zei dat ze iets te zeggen had..
Jeroen voelde zijn hart in zijn keel bonken.
Dat had Liese ook gemerkt en ze legde haar hand in de zijne.Ze wist niet goed hoe te beginnen en er ontstond een ondraaglijke stilte.
Na al dat twijfelen brak ze de stilte...
Jeroen werd er niet goed van,hij kon haar niet geloven,had hij haar wel goed verstaan?
Liese begreep wat er allemaal in hem omging en begon te huilen zonder na te denken nam hij haar in zijn armen.
Daar stonden ze,twee harten,die zoals stukjes puzzel in elkaar passen en dat smerige achterbakse 'ding' dat hen uit elkaar dreigde te halen.
Jeroen kwam thuis na de avond die normaal perfect moest en ging verlope..maar niets was minder waar.
Na urenlang gepraat kon hij er nog niet aan uit.Telkens diezelfde woorden in zijn gedachten,Liese,ziek,kanker,dood...Hij wou het niet geloven,hoe kan dat?Zo ineens?Waarom zij?Waarom niet iemand anders?
Jeroen had besloten om met haar mee te gaan naar de specialist,omdat de dokter de resultaten van de onderzoeken zou bekend maken.
Jeroen en Liese waren zeer nerveus bij het binnengaan van het ziekenhuis.Liese vreesde voor het reslutaat en Jeroen probeerde haar gerust te stellen ook al was hij zelf niet zeker.
De dokter riep hen bij hem en sloot de deur van de kamer,hij had slecht nieuws.
Het gezwel was al in een vergevorderd stadium,dat stadium waar geen hulp meer baat...terminaal dus..
Bij deze woorden werd Jeroen helemaal gek.Hoe geen hulp?Hoezo terminaal?Hoe durfde hij?Waren deze onderzoeken wel 100% juist?
Al deze vragen,waar eigenlijk al een antwoord op gegeven was,herhaalde hij opnieuw en opnieuw.
Liese was tot tegenstelling van Jeroen zeer rustig gebleven alsof ze het gevoeld had,geweten had en er zich had op voorbereid.
Haar ene vraag was:"Hoelang nog,dokter?"
Hoelang nog?Hoe durfde ze dat te vragen,gaf ze het dan zomaar op?Jeroen was echt wel ten einde raad maar zweeg.
De dokter zweeg ook en aarzelde,dat was zo te zien.De spanning was om te snijden.
Liese merkte het en herhaalde haar vraag,waarop de dokter zei dat hij het niet zeker wist,maar hoogstens nog twee maanden.
Jeroen kon dit alles niet meer aanhoren en verliet de kamer waar Liese en de dokter zich bevonden.
Toen Liese het ziekenhuis buitenkwam zag ze Jeroen daar zitten op de bank voor het park.Hij huilde,huilde als nooit te voren...zelfs toen zijn oma stierf had ze hem niet zo zien huilen.
Toen besefte ze het!Dat is hem,de man van mijn leven!
Ze liepen samen hand in hand naar huis,bleven bij elk beeld staan alsof het iets speciaals was,iets nieuws,want daar hechtte ze nu belang aan,aan de details,de kleine dingen die het leven speciaal maken,aangenaam...
Een week daarna ging de toestand van Liese erg achteruit. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis.Jeroen ging haar elke dag bezoeken en gaf haar nog niet op..en dat heeft hij niet gedaan...
Liese heeft één troost gehad,ze had mooie herinneringen om mee te nemen,die van haar samen met Jeroen,want ze waren onafscheidelijk,niets kon daar iets aan veranderen,zelfs de dood niet...
THE END