Ik voel me verward en nog heel moe.
Fel daglicht betast mijn ogen,
met veel moeite hou ik ze open.
Staar wat voor me uit,
besef nog niet goed dat het weer ochtend is.
Een helse stem schaad mijn gehoor,
moet ik nu al weer uit dit warme bed.
Met de dekens nog om me heen zit ik rechtop,
te denken aan een reden dat ik nu zou willen opstaan.
Maar zoals steeds zie ik het nut niet van de dag,
me weer eens vervelen.
Mijn oververmoeid lichaam naar de badkamer slepen,
me opmaken voor te liggen in een zetel.
Me vooruit trekken door het leven,
elke dag opstaan voor de zon en slapen voor de maan.
Energie krijg je overdag en wordt opgeslorpt in de koude nacht,
wanneer enge dromen en gedachte je wakker houden.
Voel me moe en verwart zou niet weten waar ik mee bezig ben,
leef ik nog, zie ik er nog beetje menselijk uit?
Ach wat dan nog …
ben laf als ik dood wil en klein denkend als ik niet meer wil leven.