Toen ik verdriet had,
stokte meteen mijn tranen.
Ik ontdekte de reden van mijn zwijgen,
toen ik het hoogste woord had.
Wat was ik ontzettend eenzaam,
tussen al die mensen.
Mijn leven trok duister voorbij,
terwijl ik in het volle licht stond.
Als je je spiegelt aan uiterljke schijn,
is het gevoel de gesloten pijn.
Leef je voortdurend tegen je natuur,
kom je jezelf hard tegen op den duur.
Darkdevils-night: | Donderdag, februari 26, 2004 09:25 |
ooh paulus, wat heb je dit prachtig neer weten te zetten... en zo erg herkenbaar:S Heel erg mooi.. een grote kern van waarheid, uitstekend neergeprent;) Koppie op hé, je hebt zo'n mooi hart met vele lieve en goede woorden, jij komt hier zeker weten uit.. en sterker dan ooit, je verdient het;) Liefs en knuffel Cora |
|
martha: | Donderdag, februari 26, 2004 09:24 |
het is zo het is mooi bescheven... groetjes martha | |
shelob: | Woensdag, februari 25, 2004 23:26 |
Mooi beschreven, ja doet zeer soms! | |
bieke: | Woensdag, februari 25, 2004 23:08 |
Geef je volledig gelijk Liefs Bieke |
|
Auteur: Paulus26 | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 25 februari 2004 | ||
Thema's: |