Jij snijdt je polsen door,
ik heb verdriet,
Ik heb traantjes,
die jij niet meer ziet.
Misschien ben je happy,
misschien ben jij vrij,
Maar de mensen die om je geven,
zijn zeker niet blij.
Nee, ik ook zeker niet,
Want lieve Kim, je hebt geen idee,
Hoe zeer ik je mag,
elke dag leef ik met je mee.
Je verdient zoveel beter,
je verdient zoveel meer.
Het doet me pijn om je te zien lijden,
Jouw hele situatie waarin je verkeert doet me zeer.
Ik wil je hulp bieden,
een warme plek, een rustpunt.
Maar op 1 of andere manier,
zie je niet of wil je niet wat ik je gun.
Ik wil je helpen,
en ik geef super veel om je bovendien.
Ik wil je helpen,
de zon weer te zien.
Ik wil met je vechten,
tegen alles dat tegen je is,
Ik wil voor je knokken,
En ook al gaat het eens mis.
Ik zal je nooit laten vallen,
als jij me binnen laat.
Als jij me laat helpen,
waar de wereld het toelaat.
Ik kan je steunen,
door dik en door dun.
Hier moet je 1 ding voor doen,
Die kans aannemen, die ik je gun.
Dan samen, pakken wij alles aan,
stapje voor stapje alle zorgen weg.
Ooit is er dan weer die dag,
Dat jij opstaat met een brede lach.
En die lach wil ik zo graag zien,
een teken van blijdschap op jouw gezicht.
Dat doet me goed,
en ik hoop dat dat ook jouw dagen verlicht.
Ik wil voor jou een mooi vooruitzicht,
een leven zonder deze zorgen.
Geen tranen meer van verdriet,
tranen van blijdschap, die wil ik jou bezorgen.
Van harte hoop ik dat je instemt,
om samen verder te gaan zoeken.
zoeken naar de oplossing,
die jou weer kleur aan het leven geeft.
||Dit gedicht heeft iemand gisteren voor mij geschreven omdat ik het niet meer zie zitten..ik heb het dus niet zelf geschreven maar wil dit plaatse ter ere van haar||