Afwachten.
Dagenlang wachten
Niet wetend wat te verwachten
Elke dag weer hetzelfde besluit:
Hij die daar staat en ik die me gewoon afsluit
Twijfelend wat te doen
Blijvend kampen met dat gevoel
Steeds wachtend op die blik, die lach, gewoon één woord
Hopend dat hij ook van mij heeft gehoord
Fantaseren, dromen en verbeelden
Maar in werkelijkheid zijn het heel wat andere beelden
Vol van gedachten
Toch geen enkele die deze pijn kan verzachten
Hem willen zeggen dat ik van hem houd
Helaas, telkens dat ene gevoel dat me ervan weerhoudt
Keer op keer die angst wanneer ik het hem wil zeggen
Keer op keer die angst wanneer ik mijn kaarten op tafel wil leggen
Verblind door de waarheid mijn gevoel proberen te onderdrukken
Uiteindelijk moeten toegeven dat zoiets me toch niet zou lukken
Kan nu nog altijd niet vatten
Dat ik die gevoelens zo heb kunnen onderschatten
Nu het hier maar schrijven;
Papier kan immers heel wat geduldiger blijven...