De wind waait
bladeren ritselen gestreeld door de wind
takken zwiepen vrolijk heen en weer
af en toe hoor je een vogeltje tsjirpen
twee voetafdrukken in de sneeuw
ik kijk om
een heel pad vol met voetafdrukken ligt achter mij
waar ga ik toch naartoe?
ik wil stoppen
terugkeren
terug naar die warme huiskamer waar ik me zo beschermd voelde
maar ik moet verder gaan
niet meer terugdenken aan het verleden
daar heb ik nu niets meer aan
ik moet mijn doel bereiken
koste wat kost
want daar wacht het mooiste op mij
het beste
het grootste
daar zal ik me altijd gelukkig voelen
en toch is het zo moeilijk
zo moeilijk om deze weg te gaan
en niet af te dwalen van het pad
of een gemakkelijkere route te nemen
maar die is er niet
ik weet dat dit de enige weg is
alle andere zijn dwaalsporen
ze lijken eerst de juiste richting op te gaan
maar maken dan plots een scherpe bocht en leiden je de afgrond in
was er maar iemand die me kon helpen deze weg te gaan
mijn doel te bereiken
dan zouden we beide gelukkig zijn
en dan zouden we nu minder vlug afdwalen
maar die iemand heb ik nog niet gevonden
en misschien vind ik hem ook nooit
daar mag ik ook niet aan denken
het is mijn doel dat ik voor ogen moet houden
niet hoe ik dat doel ga bereiken
maar wat er daar op me wacht als ik het heb bereikt
de beloning is geweldig
niets kan er tegenop
niemand kan iets mooiers en prachtiger maken dan dat
want het is door de grootste en machtigste gemaakt
en wij, machtelozen, worden er toegelaten
mogen in Zijn gezelschap vertoeven
geweldig, niet?