Er is zo vaak verdriet
En niemand die het ziet
Eén daad kan weer gelukkig maken
tot in het hart weer raken
We zouden voor onszelf willen
eerst al onze eigen honger stillen
En willen steeds maar meer
soms meer dan ons eigen deel
Wat ik maar zeggen wilden
gekeken hoeveel er leven, in de kilte.
Laat ons dan niet klagen
Als we ons zetten aan gevulde tafels.
En krijg het moeilijk met het geloof
En roep ik even naar boven
Waarom hij ze ook niet beminde
Het zijn toch ook jou kinderen.
Roger Bamps: | Maandag, december 22, 2003 02:52 |
Geestelijke voeding is zo belangrijk en velen verzuimen dat.Maar bij het lezen van jouw gedicht ben ik weer voldaan. Liefs,Roger. |
|
Auteur: Bieke | ||
Gecontroleerd door: cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 21 december 2003 | ||
Thema's: |