Vriendschap?
Praat me er niet van.
Als het enigszins kan,
nemen ze je wel in de tang.
Ze steken zonder verpinken,
een mes in je rug.
Als ze je hebben,
kan je niet meer terug.
Hetgeen je eens voor hen deed,
zijn ze o zo vlug vergeten.
Hoe jij je voelt,
willen ze schijnbaar niet eens weten.
Ze denken enkel en alleen,
aan hun eigenste zelf.
Is het dan vreemd dat je soms,
medelijden hebt met jezelf?
Je hebt immers niemand meer,
waarop je nog kan bouwen.
Niemand meer,
die je nog kan/wil/durft vertrouwen.
Auteur: Eric Van Aelst | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 29 november 2003 | ||
Thema's: |