Nu echo een lawine op haar eigen berg geworden is
en zij zelf ziet hoe blauw haar gletscher is,
Nu ze de paden door het bos gaat, hoewel de beek
haar voeten bevriezen en ze niet verder
gaan kan en voor dovemansoren klinken zal,
Nu ze haar stem verliest in een eindeloos laag
register, haar klanken uiteenbreken
in de scherven van ongewilde muziekā¦
Nu is van elke tocht de zin verloren.
Nu schreeuwt narcissus op
tegen zijn eigen spiegelbeeld
en kaatst geen verte antwoord.
Nu is gesloten.
Auteur: Theo van de Wetering | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 28 november 2003 | ||
Thema's: |