Doodstil
De stilte is wit,
mijn engel is dood.
Uit de hemel vallen
naalden van wezenloze pijn.
Mijn tranen prikken de sterren
door het papier
van het zwarte firmament.
Ik sta hier versteld,
als een beeld dat is vergeten.
Achter mij zie ik
geen voetstappen meer.
Ik adem je uit
en geef me over
aan ons leven.
Ik pluk opnieuw
de dag
van winterbomen.
mijn engel is dood.
Uit de hemel vallen
naalden van wezenloze pijn.
Mijn tranen prikken de sterren
door het papier
van het zwarte firmament.
Ik sta hier versteld,
als een beeld dat is vergeten.
Achter mij zie ik
geen voetstappen meer.
Ik adem je uit
en geef me over
aan ons leven.
Ik pluk opnieuw
de dag
van winterbomen.
Reacties op dit gedicht
| wijnand.: | Dinsdag, november 11, 2003 23:47 |
| prachtig stuk poëzie | |
| Boudaatje: | Dinsdag, november 11, 2003 20:18 |
| prachtig neergezet en stil genoten van pure dichtkunst. |
|
| Anton van Amerongen: | Dinsdag, november 11, 2003 20:02 |
| Dank je wel, Lani, ook voor je eerdere reacties. Liefs, Anton |
|
| lani: | Dinsdag, november 11, 2003 20:00 |
| kan enkel zeggen... 'prachtig!' x-x-x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2003 | ||
| Thema's: | ||