De treurwilg
Een eenzame boom stond treurend in het grote bos
Nog steeds, na vele jaren, kon hij het niet behappen
Hij miste zijn maatjes en dat maakte tranen in m los
Wrede mensen waren zijn vriendjes wezen kappen
Tranen als tuiten stond hij steeds maar te huilen
Slechts hijzelf was met zijn eenzame lot begaan
Geen troostende takken om zich onder te verschuilen
Aan zijn voeten was van verdriet een meertje ontstaan