Kijken naar een onzichtbare wolk die voorbijdrijft,
net als de dag die wegglijdt zonder dat je het merkt
Wandelen tot op het einde van de wereld
en van de rand vallen, zonder ooit te zeggen dat het niet je bedoeling was
Denken dat misschien alles ooit wel eens goed komt
maar verzwijgen dat je het zelf niet gelooft
Elke dag een nieuwe kwelling,
en dan opnieuw proberen om alles weer goed te maken, maar dat lukt niet
Ja, blijf maar steeds geloven dat het kan,
dat einde, dat komt toch nooit, de wereld is van jou
maar eigenlijk draai je je toch maar weg en valt het leven uit de toon
daar was toch niets meer, elke moeite is teveel
Geen zin om nog om te kijken naar een tijd die aan je voorbijgaat,
en de stille tranen die getuigen zijn van een diepere angst
overweldigd door golven van melancholie
opnieuw, en opnieuw, en opnieuw…
Redenen zoeken om te blijven doorgaan
Een dag waarop je opstaat met een glimlach op je gezicht
en nu weet je het wel
altijd opnieuw geloven, dat hebben ze mij altijd al gezegd
maar ik geloof het niet
*