Je moeder belde
Ik had het nieuws wel verwacht
Ik belde men afspraken af
S’avonds ging ik naar je toe
Pijnlijk was het,
Je moeder het woord ‘anorexia’
Te horen zeggen
Ik voelde mij slecht
Ik, je beste vriendin,
had het niet gezien
kheb je niet kunnen stoppen
je vertelde het niet
ik, die dacht dat we alles konden zeggen
Had ik maar geweten wat er in je om ging
Wist ik maar wat er was
Waarschijnlijk zal ik het nooit weten
Je kwam in men armen gelopen
En na een kort weerzien
Namen we, met tranen in ons hart, weer afscheid
Pijnlijk was het,
Het was net alsof ik men eige kind achterliet
Je was zo teer en kwetsbaar
Het deed me veel verdriet
Alles komt weer goed
Daar vertrouw ik op
En één ding weet ik zeker
Ik laat je nooit nog in de steek
Want praten,
Luisteren,
En wenen
Daar zijn vrienden voor